Opowiadania- SamolotEM- cz.5

Droga wiodła skrajem góry. Ścieżynka była wąska i zasypana piachem spadającym z wyższych części wzniesienia.
- Jak spadniemy do Vigo będzie nas zbierał- stwierdził niechętnie Elias.
- Ciebie nikt raczej nie podniesie- stwierdził przyciszonym głosem Harsh. Był zawsze bezpośredni i nie bał się mówić co myśli. Władczy stosunek kumpla do wszystkiego zaczynał go jednak już trochę irytować.
- Mayu, pomóc ci?- nie zważając na docinki blondyna Elias postanowił wytracić Vigo z równowagi. Zgodnie z oczekiwaniami ten wlepił wzrok w ziemię i przyspieszył kroku, tak aby nie widzieć przesłodzonego obrazka Eliasa i Mayi.
- Złap mnie za rękę, proszę- dziewczyna wdzięcznym ruchem podała mu prawą dłoń. Dzięki temu przyjaciel ubezpieczał ją od strony masywu skalnego.
- Już, moja damo- Elias mimowolnie popatrzył na Vigo z nutą złośliwości. 'Nie wygrasz ze mną'- zdawał się mówić.
Ten jednak wdał się w żywą dyskusję z Mariką i Harshem, zastanawiając się czy gryfy kiedyś istniały. Korzystając z okazji Elias wyszeptał do Mayi:
- Ja też ci coś muszę pokazać.
- Ale Vigo...
- Będziesz się nim przejmować?- spojrzał na dziewczynę powątpiewającym wzrokiem.
Nie słysząc jednak odpowiedzi ujął ją za rękę trochę mocniej i wspięli się na szczyt góry po występach w skale. Na górze było naprawdę wietrznie. Maya rozłożyła ramiona na boki i rozwiązała długi warkocz tak, że długie, falowane włosy zdawały się płynąć. Spojrzała w dół. Wszędzie, ze wszystkich stron otaczały ich góry opatulone delikatną pierzynką mgły. Najostrzejsze szczyty przebijały się przez nią i nadawały krajobrazowi jakiejś cichej nadziei. 
- Wszystko widać! Elias! Tu jest cudownie!- krzyczała, chcąc być głośniejsza od wiatru.
- Szczerze? Ja widzę tylko rozmazane plamy. Czuję jednak tą energię, która wydobywa się z tego miejsca. Jeśli to Bóg stworzył świat, to musiał zacząć tu- podszedł do Mayi i przytulił ją od tyłu. Dziewczyna z rozmarzeniem oparła głowę o jego silne ramiona.
Ten, bijąc się z myślami nachylił się w końcu do ucha dziewczyny i wyszeptał:
- Kocham cię.
--------------------------------------------
W tym czasie reszta zdążyła już obejść górę. Doszli do miejsca ukrytego między skałami. W jednej z nich była mała szczelina.
- Maya- zaczął Vigo lecz gdy się odwrócił zobaczył, że dziewczyny nie ma. Co gorsza Eliasa też.
- Pewnie znaleźli sobie jakąś cieplutką jaskinię- uśmiechnęła się sarkastycznie Marika lecz Harsh położył jej rękę na ramieniu. Dał znak, aby przestała. W oczach Vigo malował się ból, żal i gniew. Był jednak spokojny. Za to w środku musiał się gotować. Lada chwila mógł wybuchnąć.
- No nic- wycedził przez zęby- Podejdź Mariko.
Dziewczyna spojrzała przez występek w skale. Widok na Solval zapierał dech w piersi. Wszystko wydawało się małe i pokorne. I takie... Oświetlone...
- Chłopaki!- krzyknęła przerażona- Solval płonie!