Patrz ludziom w oczy

Wywróż mi z oczu-
Mówię do starej wróżki.
O czym myślę?
Co czuję?
Kim jestem?
Co mnie do ciebie sprowadza?
Czy mogę jeszcze wrócić,
O ile w ogóle gdzieś szłam?...
Niespokojnie się wiercę.
Siadam.
Czekam.
Stara wróżka tylko się śmieje.
Jej oczy
I moje oczy
Stoją na wspólnej linii.
Nić porozumienia,
Czy tylko jej rozbawienie?
Wzdycha z uśmiechem 
I odpowiada.
Tak krótko,
Tak dobrze,
Tak szczerze.
"Pytania wszystkie są takie same,
Na wszystkie znasz odpowiedź,
Odpowiedź znam też ja-
Wróć,
Wróć do początku.
Uśmiechaj się.
Śmiej się .
Patrz ludziom w oczy"
Odwracam wzrok.
Patrzeć w oczy?
Niedorzeczność.
Nie jestem przecież wróżbitą.
Kobieta tylko rzuca 
Uśmiech tysiąca zagadek,
Wychodzi.
Zostawia mnie samą.
Samą ze swoim wzrokiem,
Samą z ważnym przesłaniem,
Przesłaniem, którego być może
Nigdy nie zrozumiemy.
"Patrz ludziom w oczy"

Co myślicie? Piszcie! :)