Opowiadanie- #5

Obok sukienki z czasów gimnazjalnych wisiała ta ze studniówki. Nie wspominam tej okazji zbyt dobrze, szczególnie, że zmuszona byłam pójść tam z synem znajomych moich rodziców. Był potwornie nudny, a ja myślałam tylko o tym, jak cudownie bawiłam się trzy lata wcześniej. Chwilę później dotknęłam sukienki ze ślubu mojej przyjaciółki. Jej materiał był o wiele lepszej jakości niż strojów z czasów wczesnej młodości, chociaż kolor nie był najbardziej odpowiednim wyborem. Chociaż... Może moje oczy były kiedyś w jaśniejszym kolorze... Ze złością zamknęłam szafę i położyłam ręce na jedwabnej koszuli nocnej.Włożyłam kosmyk włosów za ucho i odetchnęłam głęboko. Usiadłam na puchatym dywanie, który śmierdział kurzem i starością. Jego miękkość była zupełnie inna od tej, którą znałam. Było w niej coś prostego. Zaraz później plecy dały mi we znaki, dlatego położyłam się na łóżku z czasów, kiedy byłam biedną studentką. Kiedyś uważałam zapach wanilii za szczyt bogactwa, dlatego tylko w takim płynie płukałam pościel i powłokę materaca. Może to tylko złudzenie, ale nadal czułam ten zapach. Spojrzałam na zegar, którego wskazówki zbliżały się do piątej. Musiałam szybko wstać, chociaż wiedziałam, że już nie zasnę. Wstawałam codziennie o szóstej rano, aby udać się do mojego ulubionego sklepu ze zdrową żywnością.

Ale czułam, że coś się skończyło, że jeszcze tu wrócę.

***

Madelf był miłym handlarzem warzyw i owoców ze stanowiska w Greenie Market. Miał mądre, brązowe oczy i specyficzne poczucie humoru. Był również jedyną osobą, która zasługiwała na mój uśmiech w przeciągu całego dnia. Jego ruchy przepełniała skromna pewność siebie. Podziękowałam za mój zestaw leśnych owoców, weszłam do stanowiska z musli, zapłaciłam za wszystko i usiadłam na wysokim stołku. Przez okno widać było piękną panoramę miasta. Ludzie śpieszyli się do pracy, młode kobiety ubrane w prochowce do trampków (obrzydliwe, obcasy nigdy nie wyjdą z mody) gdzieś biegły z kawą ze Starbucksa (co za ironia, nadal ją lubiłam, oczywiście na chudym mleku). Wszyscy czuli się ważni, każdy był osobnym sercem Nowego Jorku, pomimo faktu, iż nie zasługiwali nawet na miano neuronu czy komórki mięśniowej. Wyjęłam numer ulubionej gazety, który w kioskach miał pojawić się dopiero za trzy tygodnie, poprawiłam okulary, znalazłam w torbie pióro z moimi inicjałami i zaczęłam zaznaczać najlepsze stylizacje. Ze znużeniem zauważyłam, że są do siebie coraz bardziej podobne, a jedyne interesujące znajdują się w dziale haute couture. Słońce oświetlało moją twarz tak miło, że prawie się uśmiechnęłam. Te wszystkie popołudnia w kafejkach, kiedy przytulał mnie i piliśmy kawę ze Starbucksa, w lokalu nikogo nie było, bo były pierwsze słoneczne dni wiosny. A mi to wystarczało. Ciepło i intymność.

***

"Trzecia nad ranem"- to dlatego, że ta godzina wisi. Nie należy ani do nocy, ani do dnia. Jest gdzieś w czasoprzestrzeni i nikt nie wie, dlaczego zamiast przydzielić ją do określonej pory czuwa wyżej. Oparłam się na łokciach i podziwiałam panoramę miasta, które mnie znało. Bez zastanowienia poszłam do pokoju. 

Nitka

Jak zapewne udało Wam się zauważyć, zmieniłam wygląd bloga i piosenki, co wprowadziło trochę świeżości. Przygotowałam  wiersz, oceniajcie w komentarzach :)

W prawej dłoni trzymam nitkę.
Nie wygląda okazale.
Właściwie, to nawet strzępi się na końcu.
Właściwie to na obydwu.
Podskakuję, a ona zwija się w konwulsjach.
Rysuję znak w powietrzu, a ona przywiera do mojej ręki.
Przestraszona, bez własnej woli.
Nie jestem z niej dumna,
A to źle, bo jest tak śmiesznie posłuszna.
Mogę czuć się jej panią.
Zwijam ją w palcach i patrzę w przestrzeń.
Zamiast mocy, czuję przygnębienie.
Nitka jest już na tyle zwinięta, że można się jej spokojnie pozbyć.
A co najgorsze, nikt tego nie zauważy.
I nagle myśl.
Płochliwe spojrzenie w górę.
Przestraszony uśmiech, ale nie, to nie mogłaby być prawda.
Nerwowy śmiech.
Wychodzę z torbą na ramieniu, biegnę lekkim truchtem.
W metrze zwijam się między resztą pasażerów.
W tłoku jasnego dnia z jasnym niebem.
Znowu w miejscu, w którym nie chcę być.
Ale jestem.
Przerażenie rośnie, szukam po kieszeniach małej kulki.
Dotykam postrzępione końce, usiłując coś wyczuć.
Może nie jest to ta nitka.
A coś większego, dotykanego przez nieznaną moc.
Może jest już późna pora, ale palce omyłkowo coś znajdują.
Wyczuwają kształt, rozszczepiony pomiędzy rozszczepionymi włóknami.
Kształt na kształt mnie.

Opowiadanie #4

Staliśmy w ciemnym korytarzu, z resztą dziewcząt i chłopców trzymających się za ręce, gotowych zaraz wyjść na salę sportową, dziś przemienioną nie do poznania.
- Ślicznie wyglądasz- szepnął mi do ucha, odgarniając moje skręcone w fale blond włosy.
- Nie rozpraszaj mnie- uśmiechnęłam się mimowolnie.
- Tak się przejmujesz tym balem?
- Ty też się przejmujesz. Wszyscy się przejmują. Od grudnia nikt nie mówi o niczym innym.
- Dobrze, fakt, że zatańczę z tobą może nawet wynagrodzić fakt, że włożyłem garnitur.
- Kłamiesz, nienawidzisz garniturów.
- Za to odczuwam twoje podniecenie związane z nową sukienką- uścisnął moją dłoń.
- Jest piękna- okręciłam się w miejscu.
Przez chwilę nasłuchiwaliśmy dźwięków, które mogły przebić się przez szepty naszych rówieśników.
- Zupełnie jak ty- odparł, jakby po długim namyśle- Twoje włosy pachną herbatą.
Zaśmiałam się. Wiedział, że nie umiałam pogodzić się z faktem, iż zrozumiał, iż jestem dziewczyną. Mówił mi miłe rzeczy, dobrze mnie traktował.
- Wiem, że pachną herbatą. Przesiedziałam całe popołudnie z dziewczynami.
Miało to zabrzmieć nonszalancko, ale czuć było gorycz, związaną z faktem, iż jutro po zakończeniu roku, nasze drogi się rozejdą.
- Zdajesz sobie sprawę, że zaczynasz podśpiewywać?
- Wiem, denerwuję się.
- Czym?- obrócił mnie delikatnie i chwilę później staliśmy oko w oko.
Boję się, że cię stracę, że już nigdy się nie spotkamy. Że już nigdy nie będziemy razem rozmawiać. To dobra chwila, ale po dobrych chwilach zwykle przychodzą te złe. 
***
- Tania- to wszystko, na co cię stać, prawda? W twoim życiu wszystko ma metki. Ale nie ma serca, nie ma duszy. Żadnej wartości, której nie mogłabyś kupić za pieniądze. Jesteś kartą kredytową. Mówisz sama do siebie, bo nikt ci nie został. Jedyna osoba, która z tobą rozmawia, to mężczyzna, który pracuje w markecie ze zdrową żywnością. Ale nie zawsze o to ci chodziło, wmówiłaś to sobie.
***
Siedzieliśmy pod ścianą, z wyciągniętymi nogami równej długości.
- Czy chciałabyś być milionerką?
***
Pamiętam jego pytanie. Nie pamiętam swojej odpowiedzi.
Co powiedziała dziewczynka, którą byłam? Czy byłaby dumna ze mnie?

#3

Bardzo przepraszam za chaos, droga czytelniczko. Tak to już jest, za każdym razem, gdy próbuję opowiedzieć moją historię. Wspomnienia nie mają trwałych wiązań, przelatują bezładnie, a ja przytaczam dialogi, których ty zapewne nie rozumiesz. Przepraszam. Łza kręci się w oku, bo umiałam być kiedyś taka zorganizowana. Byłam taka przez całe moje życie.
Poznałaś już kilka charakterów. Uporządkujmy. Jest przyjaciółka, która wyszła za mąż i się rozwiodła (musiałaś wiedzieć), przystojny drużba, który w mojej historii nie odgrywa żadnej roli i chłopiec, z którym spędziłam dzieciństwo.
***
Rzuciłam z niezadowoleniem długopisem i wstałam od mojego prostego biurka. Podeszłam do przeszklonej ściany. Z nostalgią oglądałam sąsiednie wieżowce i nie pierwszy raz podziękowałam za windę. Jako młoda kobieta byłam wysportowana, ale teraz nie miałam głowy do biegania po piętrach. Moje oblicze było pokryte zmarszczkami, spowodowanymi w większej ilości smutkiem niż uśmiechami. Spojrzałam na swoją twarz, odbijającą się na tle Manhattanu. Postarzałam się z klasą, nadal można było mnie opisywać jako piękną kobietę. Słońce leniwie zachodziło, zdawało się posyłać ostatnie pocałunki stęsknionym nowojorczykom.
Jak mogło potoczyć się moje życie, jeżeli nie byłabym tu, gdzie teraz jestem?
Jedyne, czego mogłam być pewna to fakt, że tam słońce również wschodzi i zachodzi.
***
Obudziłam się o trzeciej nad ranem, była to moja ulubiona pora. Było już później niż noc, ale wcześniej niż dzień. Panował błogi bezczas, a ja ukochałam go sobie najbardziej. Wysunęłam się spod idealnie miękkiej kołdry i podeszłam do ścianki na końcu mojego mieszkania. Przyłożyłam prawą rękę do ceglanej wnęki, która chwilę później się wysunęła. Zaczerpnęłam powietrza. Nie byłam tam od przeszło dziesięciu lat, kiedy zmarła była przyjaciółka.
Weszłam do małego pomieszczenia, będącego moją osobistą świątynią sentymentu. Jako, że w moim życiu nie było miejsca na czułość, szczególnie do przedmiotów, ukryłam wszystko tak, abym sama zapomniała o tym cmentarzysku. W przesuwanej szafie ze zdjęciem Nowego Jorku (co za ironia, taki sam, tyle, że 50 lat późniejszy miałam po swojej lewej stronie), zabranej z rodzinnego domu wisiały sukienki. Kobieta, którą się stałam uznałaby je za tanie. Przede wszystkim zawsze interesował mnie fakt, czy coś wygląda drogo. Były tam czarne sukienki, idealne na szkolne uroczystości. Mimowolnie przejechałam palcem po każdej po kolei. W jednej z nich tańczyłam na koniec szóstej klasy. W innej odbierałam nagrody. W tej występowałam na ważnym apelu. Ta towarzyszyła mi po zakończeniu gimnazjum. Przy tej zatrzymałam się na dłużej. Zdjęłam ją z wieszaka (taniego).

Poprawka z fizyki

Szukam mojego constans
Czegoś tak stałego, jak niezrozumienie
Do zadań z fizyki
Wynikającego z próby obliczenia 
Wartości, która jest tak stała
Że nie ma potrzeby jej obliczania


Szukam gęstości wody
Albo jej wagi
Nadal pamiętam, litr i kilogram
Ale to każdy wie, o to nigdy nikt cię nie pyta
To jest niezmienne i jasne


Właśnie dlatego
Szukam mojego constans
Szukam wartości, która nie da się podzieleniu
Zmianie strony w równaniu
Która sprosta minusowi


Moja stała może być prosta
Niemożliwa do zapomnienia
(Wszyscy takie lubią)
Moja własna constans
Pod światłem taka sama jak w ciemności
Której nic nie zaskoczy


Ale na razie tyle obliczeń
Korzystam ze wzorów
ale one nie dają satysfakcji
Wyniki wychodzą złe
Niezgodne z odpowiedzią
Szukam mojego constans, bo 
Ono nie potrzebuje odpowiedzi
Ono jest odpowiedzią

Ściana

Mam bardzo piękną ścianę

Jest to ściana przenośna, może chodzić ze mną wszędzie

Waga? Jest kwestią względną,

Mniej więcej pomiędzy odrzuceniem a samotnością

Ma kolor ciemno-przeźroczysty

Pasuje do koloru moich oczu

Mam bardzo piękną ścianę, wiesz?

Jednak zza niej cię nie widzę,

Ale nie nie musisz podchodzić bliżej,

Machanie ręką też raczej nie pomoże

Bo po to jest ta ściana 

Ja nie chcę cię widzieć

Ma też pewne udogodnienia

Techniczne nowinki,

Lepsze niż procesory komputera,

Który z niezwykłą dokładnością mieli twój czas.

Ty nie widzisz też mnie

Z każdym następnym dniem jestem dla ciebie

Coraz bardziej obojętna.

Coraz bardziej nie interesuje cię kim jestem

Gdzie jestem

Dlaczego jestem

Mam bardzo piękną ścianę

Odgradza to czego się boję

Od tego, co jest mi znane

Odgradza mnie od świata

Od ciebie

Sam ją zbudowałeś, wiesz?

Jesteś niebywale zdolny!

Wystarczyły słowa, gesty, ignorancja

I już jest.

Niewidzialna ściana

A za ścianą (niewidzialna)

Ja.

Opowiadanie #2

- Nie płacz. Będzie dobrze- sama nie wierzyłam we własne słowa, ale i tak głaskałam moją przyjaciółkę po ciemnych, krótkich włosach.
- Nie rozumiesz! Nic nie rozumiesz! On mnie zdradzał. Od trzech lat. Nic nie będzie dobrze, bo moje życie stoi na nietrwałych fundamentach. Nie mam pracy, własnego domu, pieniędzy. Mam czteroletnie dzieci, które już nigdy nie będą miały normalnego domu. Moje życie właśnie się rozwaliło, a ty wpierasz mi, że będzie dobrze?!
Spojrzałam na jej czerwoną od płaczu twarz, a moje nie czuło nic. Nie wiedziałam, co mam jej jeszcze powiedzieć. Miałam na sobie drogą sukienkę, w hallu leżała moja markowa torebka, pasująca do szpilek. Raz w tygodniu chodziłam do fryzjera i na manicure. Mieszkałam w wysokim apartamentowcu, stać mnie było na wszystko. Miałam kilka przyjaciółek, które z biegiem lat oddalały się ode mnie, z powodu moich częstych wyjazdów. Poza tym nie pasowałam do świata pieluch, wózków i kaszek. Od dawna nie miałam chłopaka, nie mówiąc już o poważniejszym związku. Walentynki spędzałam w drogich butikach, a kwiaty na dzień kobiet dostawałam od szefa spółki, dla której pracowałam. "Będzie dobrze" nie pasowało do sytuacji, tak samo jak ja.
- Tak, nie rozumiem- oznajmiłam beznamiętnym tonem, wpatrując się w nicość- Dlatego nie powinno mnie tu być. Wstałam, wzięłam torebkę, założyłam okulary na czoło i wyszłam z jej mieszkania, delikatnie zamykając drzwi.
***
- Tańczyć?- powtórzyłam.
- No tak, każdy musi to robić i pomyślałem, że...
- Ok, rozumiem. Tak, mogę z tobą tańczyć- akcentowałam z przyjemnością słowo, oznaczające potańcówkę na koniec podstawówki.
- Fajnie.
- Tylko nie mów, że myślałeś choć na moment o zaproszeniu kogoś innego!- przerwałam mu.
- Nie śmiałbym- odparł i obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem.
***
Ludzie się zmieniają, wiesz? Nasze drogi są takie, jakie są, bo tak zostały ukształtowane. Dlatego nie oceniaj mnie, dlatego bo wyszłam. Wyszłam, bo miałam powód. Rozwód? Wiedziałam, że tak to się skończy. Zawsze tak jest. Przepraszam kochanie, ale mogłam pobrudzić sobie sukienkę twoimi łzami. A ona jest droższa od połowy twojego domu.
XXX
***
-Kim jesteś?! Zmieniłaś się! Udajesz kogoś, kim nigdy nie starałaś się zostać.
- No widzisz, tak to jest- oceniłam, związując długie, piękne włosy w misterny kok.
- Gdyby nie to, że umówiliśmy się rok temu, powiedziałbym, żebyś wyszła.
- To ty wyjdź, śmieszny, żałosny człowieku.
Spojrzał na mnie, a jego usta były sine z gniewu. Poprawił marynarkę, a jego twarz złagodniała po chwili.
- Wróć, wróć do mnie- poprosił.
- Ale ja tu jestem, kochanie. Stoję zaraz obok ciebie.
- Nie, jesteś o wiele dalej.

Endless, czyli o torebkach

Po pierwsze wszystkiego najlepszego dla wszystkich kobiet i dziewczyn z okazji naszego dnia!


Zdecydowałam się dzisiaj na post o torebkach, czyli tym, czego każda dziewczyna potrzebuje. Znacie to uczucie, kiedy musicie szybko się spakować, dlatego wrzucacie do środka wszystko, co może się przydać, w rezultacie nosząc ciężką torebkę pełną niepotrzebnych rzeczy? Po dzisiejszym poście koniec z tym!


Co powinnaś nosić zawsze?
Z mojego doświadczenia wynika, że zawsze najbardziej dotkliwie odczuwam brak chusteczek do nosa. Jest to nasz must-have, czy masz katar, czy nie. Zwykle nie ruszam się też bez telefonu. Nie jest to spowodowane uzależnieniem, ale po prostu czuję się bezpiecznie. Pamiętaj, że jeśli coś by ci się stało, ktoś może powiadomić twoją rodzinę, gdy będzie znał numer. Nie maluję się, dlatego nie noszę wielkiej kosmetyczki, ale zawsze dbam, aby w mojej torebce/plecaku znalazła się pomadka do ust. Jeśli chcesz wyglądać ładnie, nawet bez błyszczyka zadbaj o to, by twoje usta nie były suche i popękane. Moim numerem jeden jest eos, który, choć na początku nie zachwycał, okazał się wydajny i efektywny. Zwykła nivea też jest dobra, nie potrzebujesz nie wiadomo czego ;).

Mała torebka
Małe torebki są największą miłością mojego życia. Potrafię zmieścić do nich wszystko (z głową). Nadają się do teatru, czy nawet podczas zwiedzania miasta. Oprócz zestawu must have polecam:
- błyszczyk (do teatru, na imprezę),
- okulary przeciwsłoneczne.
-mały aparat,
-książkę (do moich małych torebek ZAWSZE się mieszczą)
- portfel
Przy tym punkcie chciałam się na chwilę zatrzymać. Mój ulubiony portfel jest za duży na małą torebkę (względnie, i tak go noszę), dlatego nie polecam większych do małych torebek (szczególnie przy podróżowaniu).

Duża torebka
Wielkość: nieokreślona
Waga: Za ciężka
Znacie to uczucie? Kiedy po wycieczce do Londynu myślałam, że moje ręce odmówią współpracy ustaliłam dwie rzeczy, w przypadku kiedy twoja torebka jest za ciężka- albo pakujesz się w plecak, albo odchudzasz torbę. Nie potrzebujesz tych wszystkich rzeczy, które tam pakujesz! Jeśli wyjeżdżasz w podróż z torbą, zrób sobie plan, a nie wrzucaj chaotycznie przedmioty. Myśl, o tym, gdzie się wybierasz, co tam dostaniesz, a co jest niezbędne.

Potrzebuję nowej torby:
Jeśli w twoim domu jest za dużo torebek, które nie są przez ciebie używane, pozbądź się ich. A następnym razem przed wyborem POMYŚL. Czy torebka jest funkcjonalna (zmieścisz do niej, wszystko, co jest potrzebne), uniwersalna (pasuje ci do jednej kurtki, w której akurat przyszłaś?), ładna (podoba ci się?). Jeżeli którykolwiek z punktów jest niespełniony, odpuść kupno i postaw na coś, co w 100% cię zadowoli.

Kupujcie z głową!

Nowa seria opowiadań

Kochana czytelniczko! We wstępie muszę zaznaczyć, iż od dzieciństwa jesteśmy okłamywane. Zaczyna się idyllicznym obrazkiem rycerza na białym koniu (pranym w Perwollu) i księżniczki w wieży. On ją ratuje, zabija smoka, daje w łapę ojcu i bierze dziewczynę, a ona jest przeszczęśliwa.

To kłamstwo. Mężczyźni nie jeżdżą konno, a jeśli jeżdżą to albo są strasznymi snobami, albo mieszkają na preriach Ameryki Północnej i za bardzo ich nie obchodzi twoje jestestwo. Biały koń jest niepraktyczny i zanim królewicz by dojechał, on już byłby cały w błocie, liściach i innych brzydkich sprawach, o których bajki nie wspominają. Poza tym, czy ty naprawdę myślisz, że z miliona wierz wybrałby właśnie twoją, księżniczko? Dlaczego niby? Ostatnia rzecz. Nagle się w sobie zakochujecie? Jak, dlaczego? A co jak ma brzydką twarz, albo nie lubi twojej ulubionej kapeli? Nadal jesteś taka radosna?

Żaden rycerz ani królewicz cię nie uratuje, kochanie. Możesz już zejść na ziemię.

***

Był to dzień ślubu, o którym zawsze marzyłam. Miałam na sobie piękną suknię, po ceremonii czekało mnie wesele, a otaczałam się ludźmi, z którymi znałam się od dzieciństwa. Przygotowania trwały miesiące, aż w końcu siedziałam na swoim przygotowanym miejscu przed ołtarzem.

Lekko zasłaniana przez pannę młodą- moją ukochaną przyjaciółkę. Po przekątnej siedział mężczyzna(jak to dziwnie brzmi), którego znałam od momentu rozpoczęcia edukacji. Ten typ, który ciągnął za kucyki, wyśmiewał się, zabierał czapkę i podstawiał nogi. Nie wiem, jaki jest teraz, mam nadzieję, że nie ciągnie mojej przyjaciółki za włosy. Z mojego lewego boku siedzi tajemniczy mężczyzna. Nie wiem skąd pan młody go wziął, ale nie zmienia to faktu, że jest naprawdę przystojny.

Szkoda, że nie jest to On. Nie tak się umawialiśmy.

***

- Chciałbyś mieć kiedyś żonę?- zapytałam, mając skryte nadzieje, że mi się oświadczy, uciekniemy i nie skończymy czwartej klasy szkoły podstawowej.

- Dziewczyny są głupie. Głośne i brzydkie. Lubią różowy.

- A ja?

- Nie wiem, czy go lubisz, chyba tak. Masz jedną różową bluzkę.

- Ja też jestem dziewczyną!

Spojrzał na mnie, jakby zobaczył ducha i powiedział, że ja się nie liczę. Pokiwałam głową ze zrozumieniem.

- Ja to jeszcze nie wiem. Chciałabym być mamą. Ale musisz znaleźć sobie męża.

- Nie musisz. Możesz zaadoptować dziecko albo poprosić mężczyznę, żeby był ojcem twojego dziecka.

- Ale ja tak nie chcę- skrzywiłam się.- Nie rozumiesz. 

On się tylko zaśmiał, ale wtedy jego mama zawołała nas na kolację.

Wtedy wszystko było proste.

'Cause it's all about fashion, baby

Niedziela wieczór. Podręczniki zamknięte, oczy nadal podkrążone, czuć kwiatowy balsam do ciała. Bezczas. Jutro znowu bieganina się zacznie, szkoła ruszy swoim zwyczajowym rytmem, po to aby złapać oddech w kolejny piątek.
Dawno nie dodałam, żadnego wpisu. Po tym tygodniu powinno się to poprawić. Stwierdziłam również, że mój artykuł Read&Watch jest wyjątkowo nieskładny i obraża utwory, które opisuje złym stylem wypowiedzi.
Mamy czas, wdech, uśmiech.
Moja decyzja.
Blog stanie się trochę bardziej "modowy". Nie mam weny na żadne opowiadani, więc to na razie odłożę. Pobawię się za to w codzienne stylizacje, może spotęguje to ilość postów. Trzymajcie kciuki.




Wierzę w modę, wierzę, że to co ubieramy jest częścią nas. Że jest sztuką. Nie musi kosztować wielkich pieniędzy i nie musi oznaczać cotygodniowych zakupów. Moda to wyobraźnia. To sposób w jaki zestawiasz to, co masz. To matematyka i ilość obliczeń- ile rzeczy do siebie pasuje.
Moda to TY. To ty rządzisz.

Na początku otwórz swoją szafę. Możesz pożegnać się z bluzką, którą dostałaś, ale nie za bardzo przypadła ci do gustu. Spodnie, które pogrubiają twoje uda, dlatego ciągle leżą na dnie też powinny stamtąd wyjść. Wszystko posortuj- skarpety do skarpet, spódnice do spódnic. Twoja garderoba mówi o tobie więcej, niż się spodziewasz. Dbaj o nią.

Gdy pomachałaś już ubraniom, które nie nosisz pomyśl. Co z czym nosisz. Dlaczego? Przecież może być inaczej. Sama decyduj i zmieniaj. Nie masz jeszcze pracy, dzieci, zobowiązań. Możesz nosić to, co ci się podoba.

To był początek, nasza przygoda dopiero się zaczyna :)
M.