A.H.B- Kim ona jest?!(5)

Staliśmy na moście, a ona gapiła się na mnie tymi swoimi zimozielonymi oczyma. Z jej rzęs spływał tusz, policzki miały przez to szaro-czarny odcień. Włosy zwisały w mokrych strąkach po dwóch stronach twarzy. Miała minę jakby za chwilę miała ochotę mnie zrzucić z mostu.
Była wściekła.
- Chcesz mi dopiec?! Znowu kopnąć?! Będziesz tłumaczył jak się ustawia piłkę czy robił ze mnie idiotkę?!- jej oczy dosłownie paliły się od wściekłości.
- Myślałem...
- Zdarza się. Nawet komuś tak zarozumiałemu jak ty- w tym momencie mierzyła mnie jeszcze chwilę wzrokiem i wybuchła płaczem. To było coś rozdzierającego serce. Nigdy nie słyszałem, żeby ktoś tak płakał. W tym było słychać ból, bezsilność... Przerodzoną z niedawnej wściekłości. Oparła się o murek i zjechała do pozycji klęczek. Z trudem łapała powietrze, a tusz spływał wartkimi strumieniami.
- Przepraszam- przyklęknąłem i złapałem ją za rękę.- Nie będę już tak więcej.
- Nie o ciebie przecież chodzi- wypowiedziała krztusząc się własnym łzami.
- To o co?!- podniosłem jej podbródek. Ona nic nie powiedziała, tylko oparła głowę na moim ramieniu. Zacząłem ją głaskać po plecach.
- No już, piłkarko, nie płacz. Bo przyjdzie twój chłopak i mi wleje za to, że cię głaszczę.
- Nie mam chłopaka- wychlipała.
Brawo idioto!- pogratulowałem sobie w myślach.
- Ja też nie- spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem.- No co?! To prawda. Dziewczyny zresztą też nie. Nie lubię dziewczyn. Nie żebym był gejem, bo tak to może zabrzmieć- znowu się uśmiechnęła.
- Rozumiem- powiedziała patrząc na mnie swoimi bezsilnymi oczyma.- Ja też już nie lubię dziewczyn.
- Przeszłaś na dobrą stronę tęczy?- uniosłem brwi.
- Nie. Ja nie lubię nikogo- jej twarz znowu zgasła, schowana w ramionach, które miarowo unosiły się i opadały.- Ty nie zrozumiesz. Masz rodzinę, grupę przyjaciół, po lekcjach twoje życie nie zamiera, w ciągu nich też nie. Idź już lepiej. Pada. Przeziębisz się. Znienawidzisz mnie jeszcze bardziej- wstrząśnięta własnym płaczem upadła na ziemię- Idź, idź, idź.
Skulona leżała. Domyśliłem się po co przyszła nad rzekę. Dlaczego stała na moście.
Dlaczego zrozpaczeni ludzie stają na moście?
Cholera. Wziąłem ją na ręce, nawet specjalnie się nie wyrywała i zaniosłem ją do domu.
Biedna, zrozpaczona dziewczyna.
Każdy skrywał sekrety, ale jej był o wiele większy.
Dopiero miałem się o nich dowiedzieć.
Ale na razie śpi, na moim łóżku.
Nie, spokojnie ja siedzę na krześle i podaję jej tabletki.
Biedna, zagubiona dziewczyna.