Porozmawiajmy z bratem

Pogoda za oknem... Straszna. Ale nie narzekam. Mógł padać śnieg ;) Próbuję się uczyć, ale generalnie czuję się fatalnie. Oznajmiłam jednak dzisiaj lekarce, że ja idę jutro do szkoły, dlatego spojrzała na mnie ze zdziwieniem (gimnazjalistka, która chce iść do szkoły?!) i wypisała podwójną dawkę leków. Bywam przekonująca.

Mój kochany brat uważając, że ciągle siedzę na WeHeartIt stwierdził, że kogoś kocham.(Bo tam wszędzie są serca) Teraz prowadzimy fascynującą konwersację. Młody (notabene lat 8) twierdzi zawzięcie, że (nie owijając w bawełnę), że mam już narzeczonego. Jako, że zna tylko 5 kolegów z mojej klasy zawzięcie mnie magluje.

Teksty mojego brata, które wg mnie genialnie opisują dziecięcą logikę:

"Nie uda ci się ukryć, że kogoś kochasz. To widać"

"No powiedz z kim się chcesz ożenić!" "Wiem, że coś kręcisz"

"No powiedz, próbujesz ukryć tajną sprawę, ale ze mną ci się nie uda"

"No to powiedz kogo najbardziej lubisz. Zawsze jest tak, że jak się kogoś kocha, to nie można tego mówić."

"U mnie w języku słowo lubię znaczy słowo kocham. To prosty język"

"Na pewno masz chłopka. Musisz mieć".

"- Nikogo nie kocham.

  -Śmiejesz się. 

- Śmieję się, bo jestem szczęśliwa z życia

- Bo jesteś zakochana"

"Albo twoi koledzy są ślepi, albo jesteś wielką kłamczuchą"

W końcu się poddał. Podchodzę i pytam, czy w końcu zrozumiał, że ani ja nikogo nie kocham (dzieci nie bawią się w 'podoba mi się', 'bardzo lubię'). On tylko spojrzał na mnie z politowaniem i odpowiedział: " Ja już wiem kto to, chociaż ty nic nie mówiłaś. Gdy wymieniałem imiona mniej więcej w połowie zaczęłaś się uśmiechać. Albo jesteś nienormalna albo zakochana. Chociaż w sumie to to samo". Najzwyczajniej w świecie wrócił do zabawy od czasu do czasu posyłając mi porozumiewawcze uśmiechy. Jak tu nie kochać dzieci?!

PS Jednak nie ufajcie ośmiolatkowi. Gwoli ścisłości to był tylko test. Nikt mi się nie podoba.