A.H.B- Śniadanie(7)

Nasza jadalnia była bardzo ładna. Mieściła się w średniej wielkości otwartym pomieszczeniu z przeszklonymi ścianami od strony ogrodu. Na środku stał stół okryty czerwonym obrusem w kratę. Mama krzątała się w kuchni, a Arbi ubrany w dżinsy i koszulę zanosił wszystko do jadalni. Popatrzyłem na dziewczynę. Wyglądała upiornie, ale świeżo. Jej ciemna koszula kończyła się przed kolanami.

Jej koszula? Waligóry?

- Źle ci w tym kolorze- mama odwróciła się do nas. Bez zapytania, zdziwienia- co robi u nas w domu obca dziewczyna po prostu zaczęła gadać o ciuchach. 

Kochana mama.

- Żałoba wybrała sobie ten kolor.

- Wiesz, najszczersze jest to co mamy w sercu, nauczyłam się, że strój jest tylko przykrywką do umartwiania się nad sobą.

- A co pani może o tym wiedzieć?!- wzburzyła się.

- Zmarł mi syn. Mam... Doświadczenie.

- O cholera!- zakryła usta dłonią.- Ja nie wiedziałam. Ale ze mnie idiotka!

- Zdarza się. Przypadłość młodych.

Odeszła. Taka elegancka w swojej prostocie.

- Host- zakryła twarz dłońmi.- Ja nie chciałam. Poniosło mnie...

- Ona wie.

- Lepiej pójdę.

Wtedy wróciła mama. Niosła cztery sukienki, których nigdy na niej nie widziałem.

- Weź je. Mam czterech synów. Żaden nie jest nimfą. Miałam nadzieje co do Hosta, ale ostatnio zaczął wykazywać jakieś okruchy męskości- spojrzała na mnie znacząco.- Zostajesz mi ty, bo dziewczyny moich dwóch starszych synów zmieniają się z każdą wizytą w domu, przestałam już nawet udawać, że obchodzą mnie ich imiona. Ty wyglądasz na ciekawą osóbkę. Będziesz mieć zbawienny wpływ na Hosta.

- Nie jestem jego dziewczyną- zauważyła nieśmiało.

Matka patrzyła na mnie z niedowierzaniem.

- Coś z tobą synu nie tak?! A może jeszcze zostawię te sukienki? Może wolisz chłopców? Śmiało Hosty, z tobą zawsze coś było nie tak.

To był ten moment, w którym wyszedłem. 

Przy śniadaniu dwie jednakowe zołzy- jedna w kremowej sukience do kolan, z krzywo ułożonymi blond włosami i druga- z siwo- kasztabowym kokiem rzucały sobie co chwila cyniczne uśmieszki.

Przynajmniej koszula leży w koszu.

Kochana mama.